بهشهری ها

عالم ربانی، حضرت آیت‌اللّه حاج شیخ ابوالحسن ایازی از چهره‌های برجسته دانش و تقوا در خطه سرسبز مازندران بود. ایشان در سال ۱۳۱٠ شمسی در رستم‌کلای بهشهر دیده به جهان گشود. والد مکرمش مرحوم ملا حیدر ایازی که از فضلای ممتاز زمان خویش به شمار می‌رفت، به خاطر علاقه وافرش به مقام شامخ ولایت، نام ابوالحسن بر کودکش نهاد، بدان امید که در آینده از مروجین دین و ناشران اخلاق و مشی علوی گردد، که البته تقدیر الهی نیز چنین افتخاری را برای او رقم زد.

نام دقیق ایشان سید محمد تقی حسینی نصیری می باشد که در برگه های اجازه اجتهاد صادره از سوی مراجع تقلید، با نام "مازندرانی" از ایشان نام برده شده است. این رادمرد در سال 1293 ه.ش در روستای متکازین از توابع شهرستان بهشهر پا به عرصه جهانی نهاد که خود جهاندار آن شد. در اوان کودکی پدر دین دار خویش را از دست داد و در دامان مادر فاضله و مکرمه خویش قرار گرفت و مادر، نام همسرش را بر فرزند یتیم خود نهاد. مادر فاضل ، اهل تقوا و پرهیزگار، فرزند خویش را آموخت که هرگز از آموختن باز نایستد و او بود که ره هجرت برای تحصیل علوم دینی به مشهد مقدس در کنارجد بزرگوارش حضرت علی بن موسی الرضا (ع) را برگشود و توشه این راه را دعای مادرانه ی خویش قرارداد.

سید عبدالکریم هاشمی نژاد نماینده اول استان مازندران در تصویت قانون اساسی، امام جمعه و دبیر حزب جمهوری اسلامی در مشهد بود که توسط سازمان منافقین به شهادت رسید.

آیت الله سید صابر جباری در سال ۱۳۵۹ از سوی امام خمینی (ره) به عنوان امام جمعه شهرستان بهشهر منصوب شد و در دوران جنگ ایران و عراق بارها در مناطق جنگی غرب و جنوب کشور حضور یافت.

ایشان در سال ۱۳۷۵ به عنوان نماینده مردم مازندران به مجلس خبرگان رهبری راه یافت و تا زمان درگذشتش به انتخاب مردم مازندران در این سمت ابقا ماند.